Երբ պատրաստվում էի ամուսնանալ, ինչպես բոլոր աղջիկները, այնպես էլ ես երազանքներ ունեի, մտովի պատկերացնում էի իմ նոր ընտանիքը, թե ինչպիսի կին կլինեմ: Ես շատ սիրում էի այն տղամարդուն, որի հետ պետք է ամուսնանայի: Ամեն ինչ հրաշալի էր. սիրում էի, սիրված էի, երջանիկ կին էի ինձ համարում:
Մեր երջանկությունը կարճ տևեց: Նոր էինք պսակվել, որոշ ժամանակ անց ամուսնուս հետ մեր վերջին երեկոն հիվանդանոցում անցկացրեցինք…
Նրա մահից հետո ինձ պատեց խորը հիասթափություն: Հուսահատված էի, արգելեցի ինձ անգամ մտածել սիրո, նոր ընտանիքի, նոր հարաբերությունների մասին:
Իսկ մի քանի տարի անց լսեցի սեփական մահվան դատավճիռը. «Դու վարակված ես ՄԻԱՎ-ով»: Այս բառից անգամ սարսափում էի, արտաբերել չէի կարողանում: Ինձ թվաց, թե վերջն է, ուղղակի իմ կյանքի վերջն է: «Գծեցի» իմ կյանքի թվացյալ սահմանը, որը պիտի ավարտվեր օրեր անց և սկսեցի ապրել այդ սահմանի մեջ:
«Ինչո՞ւ ես պետք է մեռնեմ անպատիվ մահով: Գուցե հենց վաղը փոխեմ բնակության վայրը, որ ընտանքիս անդամները չխայտառակվեն իմ մահից հետո: Մի՞թե սա էր իմ ամուսնու «նվերը» ինձ: Ինչու՞ ես, ինչու՞ հենց ես: Իսկ գուցե ինքս վերջ դնեմ իմ կյանքին: Ես այլևս պետք չեմ հասարակությանը, ոչ մեկին պետք չեմ»:
Այս և նմանատիպ մտքերի կծիկ էր դարձել ուղեղս: Երկրագունդը սև մութ ամպ էր, որի մեջ ես ապրում էի՝ սրտումս խեղդելով անասելի մեծ ցավը: Ուզում էի դուրս բերել ներսիս եղածը, բայց ինչպե՞ս…
Իմ հիվանդության մասին չէի կարող բարձրաձայնել: Վերջապես ես ծանոթացա նույն կարգավիճակում հայտնված անձանց հետ, նրանց հետ սկսեցի պարբերաբար հանդիպել և աստիճանաբար համոզվեցի, որ ՄԻԱՎ-ը մահվան դատավճիռ չէ, այլ՝ «խելքը գլուխը հավաքելու» շրջադարձային փուլ: Շրջադարձ, որի շնորհիվ փոխեցի կյանքի նկատմամբ իմ վերաբերմունքը: Սկսեցի նկատել գեղեցիկը, ավելի քիչ ուշադրություն դարձնել վատին: Հասկացա, որ կյանքն անկախ իր տևողությունից հրաշալի հնարավորություն է և պետք է գնահատել ամեն վայրկյանը, արժևորել այն, նաև` պայքարել հանուն կյանքի:
Միգուցե հարազատների կողմից աջակցությունն ավելի դյուրին դարձներ հիվանդության պատճառած ֆիզիկական և հոգեբանական դժվարությունները, սակայն որոշեցի, որ միայնության պարագայում ևս պետք է ուժեղ լինեմ և չհանձնվեմ:
Հիմա երբեմն ինքս ինձ հարց եմ տալիս. «Մի՞թե այս պարզ բաները հասկանալու համար պետք էր նայել մահվան աչքերին»:
Ինչևէ, ես կրկին ամուսնացել եմ, ապրում եմ նորմալ ու բնականոն կյանքով, աշխատում եմ, հաճախ եմ ժպտում, օգնում եմ մարդկանց, պայքարում եմ և սիրում եմ կյանքը: